کد مطلب:254003 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:258
همسویی با حجت الهی
گام دوم پس از شناخت حجت، كوشش برای انطباق افكار و عقاید، سلوك و رفتار، مواضع و جهت گیری ها و عمل به احكام شرع، با رهنمود ها و اوامر و نواهی حجت خداست و تنها در این صورت است كه ذمّه انسان مكلّف بری می شود و در مقام احتجاج الهی در روز داوری، مسلمان متعهد دارای دلیل محكمه پسند و حجت مقبول خواهد بود؛ چون عمل بر طبق حجت كرده است.
خاندان عصمت و طهارت و ائمه اطهار، حجت های الهی اند. در اذان هایمان هم شهادت می دهیم كه امیرمؤمنان و ائمه معصومین «حجج الله» هستند. اگر به حجیت آنان باور داریم، باید در عمل آن را اثبات كنیم، معتقدات و معارفمان را از آنان بگیریم، در فقه و عمل دینی به نظر آنان عمل كنیم و در قیام و قعود و جنگ و صلح و تولاّ و تبرّا مواضعمان با مواضع و سیره آنان منطبق باشد، نه تندتر و نه كندتر، بلكه همراه و همگام.
این كه در وصف ویژگی ائمه آمد، است:«المتقدّمُ لهم مارِقٌ، و المتأخّر عنهم زاهِقٌ و اَللازم لَهُم لاحِقٌ»، [1] بیانگر ضرورت همسویی و همراهی و همگامی با این حجج الهی است. كسی كه از آنان جلو بیفتد، از دین بیرون می رود. كسی كه از آنان عقب بماند، به گمراهی كشیده می شود. كسی كه ملازم و همراه و پای به پای آنان باشد و ره بسپارد، به مقصد می رسد. آنان امام و جلودارند و باید همپای آنان رفت.
شیعیان آگاه، از زمان حضرت امیر(ع) تا عصر حجت ثانی عشر، پیوسته مراقب بودند تا گامی از امامانشان عقب نمانند و جلو نیفتند و در هر مسئله نظر آنان را بشناسند و منطبق با دیدگاه آنان عمل كنند. انبوهی از روایات كه متضمّن مكاتبات راویان شیعیان با امامان و درخواست رای و نظر و استفسار از تكلیف و وظیفه ای است كه آنان بیان می كنند، در همین جهت بوده است. رهنمود خود ائمّه نیز همین بوده و روایات فراوانی كه در مورد جایگاه حجت های الهی و ضرورت شناخت حجّت و تبعیت از حجّت و خالی نبودن زمین از حجّت و... نقل شده است، خط شیعه را در لزوم همسویی با حجت معصوم الهی ترسیم می كند و یك بخش مهّم از كتاب شریف اصول كافی «كتاب الحجة» است كه این روایات را گرد آورده است و از عمیق ترین مباحث كلامی درباره امامت سرشار است.
خاندان عصمت و طهارت و ائمه اطهار، حجت های الهی اند. در اذان هایمان هم شهادت می دهیم كه امیرمؤمنان و ائمه معصومین «حجج الله» هستند. اگر به حجیت آنان باور داریم، باید در عمل آن را اثبات كنیم، معتقدات و معارفمان را از آنان بگیریم، در فقه و عمل دینی به نظر آنان عمل كنیم و در قیام و قعود و جنگ و صلح و تولاّ و تبرّا مواضعمان با مواضع و سیره آنان منطبق باشد، نه تندتر و نه كندتر، بلكه همراه و همگام.
این كه در وصف ویژگی ائمه آمد، است:«المتقدّمُ لهم مارِقٌ، و المتأخّر عنهم زاهِقٌ و اَللازم لَهُم لاحِقٌ»، [1] بیانگر ضرورت همسویی و همراهی و همگامی با این حجج الهی است. كسی كه از آنان جلو بیفتد، از دین بیرون می رود. كسی كه از آنان عقب بماند، به گمراهی كشیده می شود. كسی كه ملازم و همراه و پای به پای آنان باشد و ره بسپارد، به مقصد می رسد. آنان امام و جلودارند و باید همپای آنان رفت.
شیعیان آگاه، از زمان حضرت امیر(ع) تا عصر حجت ثانی عشر، پیوسته مراقب بودند تا گامی از امامانشان عقب نمانند و جلو نیفتند و در هر مسئله نظر آنان را بشناسند و منطبق با دیدگاه آنان عمل كنند. انبوهی از روایات كه متضمّن مكاتبات راویان شیعیان با امامان و درخواست رای و نظر و استفسار از تكلیف و وظیفه ای است كه آنان بیان می كنند، در همین جهت بوده است. رهنمود خود ائمّه نیز همین بوده و روایات فراوانی كه در مورد جایگاه حجت های الهی و ضرورت شناخت حجّت و تبعیت از حجّت و خالی نبودن زمین از حجّت و... نقل شده است، خط شیعه را در لزوم همسویی با حجت معصوم الهی ترسیم می كند و یك بخش مهّم از كتاب شریف اصول كافی «كتاب الحجة» است كه این روایات را گرد آورده است و از عمیق ترین مباحث كلامی درباره امامت سرشار است.
[1] مفاتيح الجنان، صلوات شعبانيه (اعمال ماه شعبان).